Hawana

To na niej w czasach dziecinnych chciałem się znaleźć i zobaczyć na własne oczy wszystkie te niesamowite i tak rozbudzające wyobraźnię latynoskie klimaty i krajobrazy. Po latach marzenie się spełniło i zanurzyłem się w klimat tej magicznej wyspy.

Kuba to największa wyspa Karaibów, większość jest porośnięta lasami, w miarę płaska i nizina. W południowo-zachodniej części wznoszą się góry Sierra de los Organos, a wzdłuż południowych wybrzeży rozciąga się łańcuch gór Sierra Maestra z najwyższym szczytem wyspy, Pico Turquino. Największe miasto i stolicę Kuby, Hawanę założył około 1515 roku hiszpański odkrywca i konkwistador Diego Velázquez de Cuéllar. Bazą do rozpoczęcia podboju było Haiti, wcześniej skolonizowane podczas wypraw Hiszpanów za ocean.

Obecna kubańska stolica położona w północno-zachodniej części wyspy nad zatoką Hawańską wyróżnia się piękną zabudową w stylu kolonialnym, oraz wieloma ciekawymi zaułkami i placami. Stare miasto Hawany wraz z fortyfikacjami zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Przyrody UNESCO. Podczas naszego pobytu na Kubie, skupiliśmy się właściwie tylko na Hawanie. Jesteśmy już w nieprzerwanej podróży po Ameryce Południowej od 21 miesięcy i Kuba miała być niejako krótką przerwą w wyprawie przed ponownym udaniem się na szlak w kierunku Alaski… Dlatego skupiliśmy się tylko na jednym mieście, aby dobrze poczuć jego klimat. A co najważniejsze wypocząć nieco przed trudami dalszej drogi. Na głębsze poznawanie tej pięknej wyspy zarezerwujemy sobie czas w kolejnej eskapadzie.

Stara Hawana to przede wszystkim piękne budynki, wiele kolorowych kamienic, a także place pełne zabytków. Oczywiście zdecydowana większość popadła w ruinę w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat rządów partii komunistycznej. Jednak od kilkunastu lat następuje powolny, lecz zauważalny proces odbudowy tej perełki Karaibów. Coraz więcej jest miejsc które mogą już z powodzeniem cieszyć oczy odwiedzających. Jednym z nich jest Plaza de la Catedral, na którym znajdziemy Catedral de San Cristobal – jeden z głównych religijnych zabytków miasta. Na samym placu tymczasem znajdziemy między innymi pomnik tancerza flamenco Antonio Gadesa. Nieopodal zawsze zbierają się uliczni muzycy, więc to miejsce pełne jest niezwykłego klimatu.

Poznawanie zwyczajów, a właściwie smaków Kuby rozpoczęliśmy od zamówienia w jednym z klimatycznych barów w centrum mojito, dziś jednego z najpopularniejszych drinków na świecie, a przy okazji symbolu Kuby. Upodobał go sobie przed laty Ernest Hemingway. Mieszkał w Hawanie przez wiele lat i do dziś jego popularność nie słabnie. Pijemy zatem wyśmienitego drinka, a towarzyszą nam rytmiczne dźwięki muzyki na żywo. Kubańczycy to przemili ludzie. Niezwykle uśmiechnięci i kreatywni. Na co dzień doskonale radzący sobie z trudnościami życia, na tej co by nie mówić objętej komunistycznym reżimem wyspie. My czujemy się jak na razie na Kubie wyjątkowo dobrze, zwłaszcza że dużo osób nam powtarza, że jest tu bezpiecznie. Co nie jest typowe dla tego rejonu, bo w większości krajów Ameryki Południowej, czy w Meksyku, dużo miejscowych mówiło nam, żeby uważać. Żeby mieć oczy szeroko otwarte. Kuba wydaje się zupełnie inna pod tym względem.

Motoryzacja na Kubie to bardzo interesująca kwestia. Oczywiście postęp technologiczny, a bardziej otwieranie się tego kraju na „zachód” i wychodzenie z izolacji powodują że spotykamy dużo aut nowych. Jednak są to pojazdy albo rządowe, albo podległe ministerstwu turystyki. Mieszkańcy dochodzą do perfekcji w naprawianiu mocno już leciwych egzemplarzy. Zdecydowana większość samochodów jeżdżących po ulicach lata świetności ma już dawno za sobą. Jednak kubańczycy doszli do perfekcji w utrzymywaniu reliktów motoryzacyjnych w całkiem dobrej kondycji. Obok ogromnej ilości Ład, Moskwiczy, Zastaw, czy Fiatów na ulicach mijają nas cale tabuny amerykańskich krążowników szos z lat 50 i 60. Różnokolorowe ich korowody stanowią głównie atrakcję dla turystów i znaczące źródło dochodu dla Kubańczyków. Dając odpocząć zmęczonym stopom nie odmawiamy sobie małej przejażdżki po mieście jednym z różowych Cadillaców. Z tej perspektywy Hawana jakby miała inny urok i czas cofnął się do lat jej świetności sprzed rewolucji...

Gdzie nie gdzie spotkać można też w całkiem dobrym stanie poczciwego „Malucha”. Dla mojego pokolenia będącego już ikoną „świetności” polskiej motoryzacji… Produkcja tego modelu została wstrzymana we Włoszech w latach ‘80, a w Polsce ostatni egzemplarz zjechał z taśm produkcyjnych w roku 2000. Na Kubie zaś słynny maluch wciąż ma się dobrze. Spotkać go można nie tylko na ulicach Hawany, ale i w innych zakątkach wyspy. Kubańczycy nazywają go czule „El Polaquito”, czyli po prostu, „polaczek”. Przemalowane na wielobarwne, finezyjne kolory przemykają ulicami miasta służąc mieszkańcom, chociaż ich stan techniczny pozostawia często wiele do życzenia. Ale kto by się tym przejmował?

Dla jednych bohater i idealista, dla innych zwykły morderca. Che Guevara, bo o nim mowa, zaraz po swojej śmierci stał się prawdziwą ikoną na Kubie. Jego twarz widniała już chyba na wszystkim: murach, plakatach, ręcznikach, zapalniczkach, skarpetkach, slipkach, a nawet na butach, wódkach, opakowaniach prezerwatyw oraz wodzie kolońskiej... Mało tego – kubański rząd ponoć miał ścigać firmę, która wypuściła na rynek perfumy „Che Guevara”! A w Australii pojawiły się swego czasu lody Magnum Cherry Guevara, o smaku gujawy. Co ciekawe, jego najsłynniejsze zdjęcie, tak chętnie od lat kopiowane, wykonał Alberto Korda, „nadworny” fotograf Fidela Castro. Miało to miejsce 5 marca 1960 roku, w czasie zbiorowego pogrzebu ofiar eksplozji statku, przewożącego amunicję, który wybuchł w Hawanie dzień wcześniej. Portret zatytułowano wówczas „Guerrillero Heroico”, czyli „Heroiczny Bojownik”. Sam Fidel Castro mówił o Che: „Gdyby Che był katolikiem, mógłby zostać świętym”.

Spod El Capitolio ruszamy na dalszą wędrówkę aleją Paseo del Marti. Stąd najlepiej dojść nad brzeg oceanu do El Malecon. Przepięknej promenady o długości około 8 km. Mijamy wiele punktów widokowych, o które uderzają fale i z których widać piękny zachód słońca. Swoją drogą w takich pieszych wędrówkach po mieście doskonale sprawdzają się nam sandały męskie KEEN CLEARWATER CNX oraz damskie KEEN RIALTO II 3 POINT. Ten zestaw obuwia do użytku w gorących klimatach towarzyszy nam już od wielu miesięcy wędrówek po Ameryce Południowej. Wielokrotnie miały bliskie spotkania z przeprawami przez strumienie, czy ochraniały nasze stopy podczas wędrówek w selvie i podmokłych terenach Ekwadoru. Teraz w wielkim mieście też sobie poradziły… Kilka dni w Hawanie każdemu zleci szybko i na pewno nie będzie się nudził. Miasto ma do zaoferowania jeszcze mnóstwo innych atrakcji. Ludzie są przyjaźni, a na słowo Polak reagują bardzo przyjaźnie. Jak się zdaje mamy w przeszłości dużo wspólnego, a starsze pokolenie dobrze rozumie obecną sytuacje kubańczyków. Kolejne dni wypełniły nam spacery ulicami tego miasta, sączenie „mojito” i „Cuba Libre” w rytm salsy granej przez lokalne zespoły.