Ekwadorskie szlaki

Kraj o powierzchni 283 tyś kilometrów kwadratowych jest niewiele mniejszy od Polski, jednak jak na standardy południowo amerykańskie to „maluch”. Pomimo to różnorodność geograficzna i bogactwo kulturowe bez wątpienia zaskoczą nawet najwybredniejszych i rządnych przygód turystów, oraz podróżników. Dzikie i często słabo dostępne rejony prowincji Zamora Chinchipe, obfitują w ciągnące się po horyzont wzgórza zwane selvą. Wilgotne i porośnięte bujną roślinnością tereny są miejscem gdzie można spotkać wioski oddalone od cywilizacji o wiele godzin marszu w dziewiczym terenie. Uprawia się tu kawę, kakao i rosną tropikalne owoce. Spędziliśmy w tym rejonie prawie dwa miesiące eksplorując co poniektóre zakątki ekwadorsko - peruwiańskiego pogranicza.

Przyjaźni i sympatyczni Ekwadorczycy są często przepustką do poznania ich zwyczajów i kultury. Mieliśmy okazję zaskarbić sobie przychylność i sympatię kilku rodzin w niewielkiej miejscowości Valladolid. Przy okazji wizyt u nich na pobliskich finkach, czyli gospodarstwach rolnych położonych w górach, stanęły przed nami nie codzienne wyzwania kulinarne. Przysmakiem jest tu spożywanie jako przystawka sporej wielkości mrówek, które występują tylko w tym rejonie. Mrówki zbiera się w określonym terminie, a następnie odrywa część nadająca się do spożycia i grilluje na patelni z dodatkiem przypraw. Bardzo specyficzne danie, które przysporzyło nam sporo emocji

Oddalone nieco dalej na północny zachód prowincje Canar, Azuay i Chimborazo, to już zupełnie inne doznania. Zarówno wzrokowe jak i kulinarne. Można spróbować tu, podobnie jak w Peru, Cuy, czyli pieczonej świnki morskiej. Oprócz egzotycznych smaków nasycimy oczy widokami ciekawej architektury w Cuenca. Miasto to położone jest w rozległej dolinie pomiędzy Andami. Wpisane na listę dziedzictwa UNESCO, z przyjemnym klimatem, pozwoliło nam wytchnąć i odpocząć po przygodzie w selvie. My spędzamy tu kilka dni, spacerując klimatycznymi ulicami. Jest to potrzebna chwila wytchnienia przed kolejnymi wyzwaniami…

Najbardziej ekstremalne tereny do aktywności fizycznej, a co za tym idzie różnych trekkingów, są w centralnej części Ekwadoru. Linia Andów biegnąca z północy na południe wspina się tu miejscami aż pod niebo. I nie ma w tym zbyt wielkiej przesady, ponieważ to właśnie w Ekwadorze leży strato wulkan Chimborazo o wysokości 6310 m n.p.m, położony w strefie Reserva de Produccion Faunistica Chimborazo. Uważany jest za najwyższy wulkan świata ze względu na położenie bardzo blisko równika. Wjeżdżamy bardzo szybko z przyzwoitej wysokości okolic miejscowości Riobamba o ponad 2500m wyżej, powietrze robi się chłodne, żeby nie powiedzieć mroźne… Po dotarciu do punktu meldunkowego wpisujemy się w księgę wizyt, a następnie kolejne kilkanaście kilometrów wspinamy się szutrową drogą do schroniska górskiego. Na poboczu bieleje gdzie niegdzie śnieg! To niewiarygodne jak szybko zmieniają się strefy klimatyczne w tym kraju. Wystarczy godzina, dwie jazdy samochodem i przenosimy się do innego świata.

Krajobraz przypomina jakby pustynię. Mocno pofałdowany teren spowity jest dziś gęstą mgłą, która przysłania szczyt wulkanu. Właściwie to ogranicza ona widoczność do tego stopnia, że nie widać dalej niż na jakieś 200m. Możemy tylko wyobrazić sobie szczyt Chimborazo. Szybka zmiana wysokości wpływa też na naszą kondycję fizyczną. Mamy spłycony oddech i permanentny brak sił. Przebywanie na wysokości bliskiej 5000 m nad poziomem morza potrafi zmęczyć… Niedaleko dalej na północ znajduje się również wulkan Cotopaxi, najaktywniejszy wulkan na świecie o wysokości 5897 m. My wjeżdżamy autem ze sporym wysiłkiem na wysokość około 4800 m. Po wyjściu na zewnątrz wiatr prawie urywa nam głowy, a drobinki wulkaniczne silnie uderzają w nasze ciała. Widoki za to są przepiękne i prawie bezchmurne niebo ukazuje nam szczyt wulkanu.

Kontrastem dla tych surowych miejsc jest ekwadorskie wybrzeże. Jak na tak niewielki kraj, jego linia brzegowa jest imponująca i wynosi ponad 2200 kilometrów. Docieramy tam przejeżdżając przez największe miasto Ekwadoru, Guayaquil. Ta tętniąca życiem metropolia nie zatrzymuje nas zbyt długo i docieramy do Salinas. Miejscowość położona jest na najbardziej wysuniętym na zachód skrawku kontynentalnej części wybrzeża Ekwadoru. Bardzo przyjemny, ciepły i suchy klimat sprzyja turystyce mocno rozwiniętej w tym rejonie. Wdrapujemy się na charakterystyczne samotne wzgórze w pobliżu miasta. Na jego szczycie stoi latarnia morska. Rozciąga się stamtąd spektakularny widok na miasto i linię brzegową po obu stronach cypla. Bardzo interesujące i darmowe muzeum przybliża nam nieco bardziej świat morskich stworzeń, które żyją w tych wodach. Niedaleko od tego miejsca rozciąga się wzdłuż wybrzeża linia hodowli krewetek, które są sporym przysmakiem w tym rejonie.

To tylko kilka z bardzo wielu ciekawych i egzotycznych stref Ekwadoru. Niewątpliwie, pomimo że odległy z punktu widzenia Europy, kraj ten jest godny uwagi i zasługuje aby umieścić go w naszych planach podróżniczych. Każdy znajdzie bez wątpienia tu coś dla siebie. Czasem odrobinę przygody, a czasem chwilę wytchnienia na plaży z drinkiem w ręce…