Dokąd na Trekking - Europa cz.2

W Grecji dużą popularnością cieszy się wędrówka w masywie Olimpu. Wyprawa na najwyższy wierzchołek – Mitikas mierzący 2917 m n.p.m. – wprawnemu piechurowi zajmie jeden dzień, niemniej warto rozłożyć ją na dwa i skorzystać ze znajdującego się na trasie schroniska. Za spektakularne można uznać ścieżki wytyczone w masywie Meteory – wędruje się tam bowiem pośród skalnych ostańców, na szczytach których zbudowano niegdyś prawosławne klasztory. Miejsce to jest tak atrakcyjne, że posłużyło za scenerię jednego z filmów o przygodach Jamesa Bonda. Bywa niestety zatłoczone. Na półwyspie Pelion, uchodzącym za jedno z najbardziej uroczych miejsc kontynentalnej Grecji, znajduje się cała sieć historycznych brukowanych ścieżek nazywanych kalderimi. Łączą one niewielkie górskie wioski z osadami położonymi nad brzegiem Morza Egejskiego – idealne połączenie wędrówki z odpoczynkiem w łagodnym klimacie. Także wyspiarska część Grecji stwarza okazje do krótkich jedno--dwudniowych wędrówek. Miłośnicy mitologii odnajdą się na Itace, fani dzikiej przyrody na Tilos, jednak za najpopularniejsze szlaki uchodzą fragment europejskiej drogi E4, prowadzący z Kisamos w okolice Sitii, oraz niedługi, ale mogący nastręczyć trudności nieprzygotowanym szlak w wąwozie Samaria – oba na Krecie. Pełne spektrum trekkingów oferują słoweńskie Alpy Julijskie. Począwszy od jednodniowych wycieczek, przez kilkudniowe wędrówki w terenie o umiarkowanych trudnościach, po ubezpieczone stalowymi linami szlaki via ferrata. To właśnie takie drogi wiodą na najwyższy i jednocześnie najbardziej popularny szczyt w Słowenii, mierzący 2864 m n.p.m. Triglav. Warto nie tylko wejść na wierzchołek, lecz także obejść cały masyw, by ujrzeć jego imponującą, mierzącą 1200 metrów północną ścianę. Kto raz posmakuje wspinaczki na via ferrata, ten już długo nie będzie chciał poruszać się w poziomie.

Za europejską stolicę żelaznych dróg wspinaczkowych uchodzą włoskie Dolomity, w których pierwsze szlaki via ferrata utworzono na potrzeby żołnierzy walczących w pierwszej wojnie światowej. Obecnie istnieje kilkadziesiąt tras i tylko od doświadczenia, samopoczucia i pewności siebie zależy wybór spośród nich. Za kultowe uchodzą drogi Passo Santner, Passo Sella oraz te prowadzące na szczyt Tofana di Rozes. Dla tych, którzy nie potrzebują dodatkowego zastrzyku adrenaliny, wytyczono w Dolomitach długodystansowy szlak Alta Via, podzielony na części o różnej skali trudności. Przejście odcinka Alta Via 1 nie wymaga żadnych umiejętności wspinaczkowych ani specjalnego sprzętu. Podczas trekkingu trasą numer 4 można podziwiać przepiękny masyw Tre Cime di Lavaredo składający się z trzech szczytów. Jednak Włochy to nie tylko Dolomity, trekking uprawia się też w Alpach, Apeninach oraz Toskanii, która obfituje w łagodne i bardzo malownicze trasy. W Belgii, Holandii i Francji istnieje sieć długodystansowych szlaków pieszych nazywanych Grandes Randonnées, w skrócie GR. W samej tylko Francji ich łączna długość wynosi kilkadziesiąt tysięcy kilometrów. Oznaczane są charakterystycznym znakiem złożonym z dwóch pasów: czerwonego i białego. Jednym z najpopularniejszych Grandes Randonnées jest ten z numerem 10, prowadzący przez Pireneje leżące na pograniczu francusko-- hiszpańskim. Liczący ponad 800 kilometrów trekking nie wymaga umiejętności wspinaczkowych, ale duża suma stosunkowo stromych przewyższeń sprawia, że przejście całego szlaku zajmuje ponad 50 dni. Zorganizowanie wyprawy w tych spektakularnych górach ułatwiają liczne, mniej lub bardziej skromnie wyposażone schroniska górskie, nie ma jednak większych problemów ze znalezieniem miejsca na biwak.

Do przecinającego Korsykę w linii północ-południe szlaku GR20 przylgnęła łatka najtrudniejszego szlaku trekkingowego w Europie. Nie bez powodu – na odcinku 180 kilometrów pokonuje się różnicę poziomów wynoszącą w sumie około 10 kilometrów, ponadto wiele odcinków wymaga używania rąk, a tylko niektóre miejsca mają sztuczne ułatwienia w postaci łańcuchów. Do tego dochodzi konieczność transportowania sporej ilości jedzenia oraz trudny dostęp do wody – przepis na wymagającą wyprawę marzeń gotowy. Wędrowiec w dobrej kondycji jest w stanie przejść GR20 w dwa tygodnie. Pośród francuskich Alp leży prawdziwa trekkingowa mekka – miasteczko Chamonix stanowiące punkt startu dla wielu tras pieszych. Ich ilość i różnorodność może przyprawić o zawrót głowy, jednak jedna z nich uchodzi za kultową. Mowa o Tour du Mont Blanc. Ten liczący 170 kilometrów szlak okrąża potężny masyw najwyższej góry Europy i prowadzi przez jedne z najpiękniejszych górskich krajobrazów świata. Przejście całej trasy zajmuje około 11 dni, a suma przewyższeń do pokonania to 9600 metrów, ale rekordziście organizowanego na trasie ultramaratonu wystarczyło 20 godzin i 5 minut. Nie mniej urokliwy jest szlak Haute Route łączący Chamonix ze szwajcarskim miasteczkiem Zermatt położonym u stóp symbolu Szwajcarii – strzelistego Matterhornu. Trasa prowadzi u podnóża 10 z 12 najwyższych szczytów Alp, przebiega przez wysokie przełęcze, ale też zielone alpejskie łąki oraz niewielkie wioski o pocztówkowej urodzie. Haute Route to wymagający trekking dla doświadczonych wędrowców. Na trasie możliwe jest nocowanie w chatach i schroniskach otwieranych w sezonie letnim, te wymagają jednak wcześniejszych rezerwacji w związku z dużą popularnością drogi. Zdecydowanie warto zabrać sprzęt biwakowy. Przejście szlaku należy szacować na mniej więcej 12 dni..

W Alpach Francji, Szwajcarii oraz Włoch liczba tras jest tak duża, a ich atrakcyjność tak wielka, że niemal każda wymaga odrębnego opisu. Szlaki prowadzące w okolicach włoskiego miasteczka Courmayeur, szwajcarskich Zermatt czy Interlaken w Alpach Berneńskich uchodzą za jedne z najciekawszych, a świetnie zorganizowana infrastruktura turystyczna ułatwia organizację trekkingu. Za interesujące uchodzą między innymi szlaki: w Bernese Oberland (Szwajcaria), Eiger Trail (Szwajcaria), Tour de Monte Rosa (Szwajcaria/Włochy), Gran Paradiso (Włochy), Cirque de Gavarnie (Francja). W Niemczech największą popularnością cieszą się wędrówki w Alpach Bawarskich. Trekking można rozpocząć na obrzeżach Monachium, aby po kilku dniach dotrzeć do miasta Garmisch-Partenkirchen położonego nieopodal Zugspitze, mierzącej 2963 m n.p.m. najwyższej góry Niemiec. Szlaki piesze utrzymane są w bardzo dobrym stanie, a sama wyprawa może przybrać też formę wędrówki kulinarnej dzięki bogatej ofercie gastronomicznej regionu. Ponadto wiele tras nie przedstawia żadnych trudności technicznych, a więc stwarza doskonałą możliwość organizacji rodzinnych przygód – na przykład Rennsteig – najstarszy szlak długodystansowy w kraju prowadzący przez Las Turyński – albo znajdujący się w Szwarcwaldzie szlak Westweg, który liczy około 285 kilometrów długości. Austriacki Park Narodowy Wysokich Taurów to miejsce, w którym znajduje się najwyższy szczyt kraju – Großglockner o wysokości 3797 m n.p.m. Wejście na wierzchołek wymaga doświadczenia alpinistycznego lub udziału lokalnego przewodnika. Niemniej jednak już samo wędrowanie w okolicy góry, dzięki któremu można podziwiać jeden z największych lodowców w Alpach, jest wystarczającym powodem, aby wyprawić się na pogranicze Karyntii i Tyrolu. Na szczególną uwagę zasługuje też Orli Szlak (Adlerweg), liczący 413 kilometrów. Podzielono go na 33 sekcje o zróżnicowanym poziomie trudności – każdy, od zwolenników eksponowanych przejść, przez miłośników wyszukanej kuchni, po rodziny z ciekawskimi świata dzieciakami, znajdzie tu coś dla siebie. Dla nieco bardziej doświadczonych wędrowców niezwykle atrakcyjną wizualnie opcją będzie zapewne szlak prowadzący przez dolinę Stubai, którego przejście zajmuje trzy dni. Jest to klasyczny szlak od schroniska do schroniska – podobnie jak inne w Austrii doskonale oznaczony i utrzymany. W regionie Bregenzerwald znajduje się Szlak Serowy, na którego trasie można spotkać między innymi farmy, mleczarnie, muzea i restauracje – wszystkie łączy jeden temat przewodni. Imponujące szczyty, bogata historia i kuchnia oraz gorące źródła to tylko część atrakcji, które czekają na szlaku prowadzącym od lodowców masywu Dachstein do pełnej winnic Karyntii. Do wyboru są dwie trasy, dłuższa liczy niemal 550 kilometrów, krótsza – około 380.

W Hiszpanii prócz potężnych Pirenejów leżą także takie pasma górskie jak Sierra de Gredos oraz położone zaledwie 25 kilometrów od Atlantyku Picos de Europa. Żaden z pieszych szlaków kraju nie cieszy się jednak równie wielką popularnością jak Camino de Santiago – Droga Świętego Jakuba, która prowadzi do Galicii położonej w północno-zachodniej części Hiszpanii. To właśnie tam znajduje się miasto Santiago de Compostela z katedrą, w której – według legendy – spoczywa ciało świętego Jakuba Apostoła. Od niemal tysiąca lat pielgrzymi przemierzają drogi całej Europy oznaczone charakterystycznymi żółtymi strzałkami i muszlami. Wiele z nich zbiega się w dwóch głównych szlakach – Camino del Norte oraz Camino Francés. Droga Północna nazywana też Nadbrzeżną mierzy ponad 800 kilometrów i wiedzie wybrzeżem Oceanu Atlantyckiego, a swój początek bierze w baskijskim mieście Irun oddalonym o 15 kilometrów od granicy z Francją. Najpopularniejszym z wariantów jest jednak Droga Francuska, która rozpoczyna się we francuskiej miejscowości Saint-Jean-Pied-de-Port, aby po niespełna 800 kilometrach pośród gór, lasów, pól uprawnych i niewielkich miasteczek z bogatą historią doprowadzić wędrowca do celu: bram katedry w Santiago de Compostela. Obie trasy Camino są wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Także przez Portugalię wiedzie jeden ze szlaków pielgrzymkowych prowadzących do Santiago – Caminho Português, który zależnie od miejsca startu – Lizbony lub Porto – liczy kolejno około 610 i 227 kilometrów. Z roku na rok coraz większą popularnością cieszą się też wędrówki wzdłuż XV-wiecznych kanałów nawadniających – Levadas, leżących na portugalskiej wyspie Maderze.